تأثیر یک دوره تمرین شدید در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر سایتوکاین‌ها در پاسخ به فعالیت وامانده‌ساز

مقدمه: دستگاه ایمنی تحت تأثیر عوامل مختلفی مثل فعالیت بدنی قرار می‌گیرد. هدف تحقیق حاضر بررسی اثرات تمرین تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر سایتوکاین‌های پیش‌التهابی(IL-6,TNF-α,IL-1β) در پاسخ به فعالیت وامانده‌ساز بود. روش بررسی: 16مرد فعال (سن 94/2±27/23 سال) به‌طور تصادفی به دو گروه فعالیت در شرایط هایپوکسی (14%: O2) و نورموکسی (21%: O2) تقسیم شدند. بار کار بیشینه (Wmax) پیش از تمرینات برای تمای افراد مشخص شد. افراد قبل و پس از اتمام تمرینات، آزمون وامانده‌ساز مشابهی را انجام دادند که نمونه‌های خونی قبل و بلافاصله بعد از آزمون وامانده‌ساز گرفته شد. پروتکل تمرینی شامل 40 دقیقه تمرین، هر هفته 6 روز، در 2 هفته متوالی بود که شامل 5 دقیقه گرم کردن، 10 مرحله 3 دقیقه‌ای رکاب زدن (یک دقیقه با شدت 85%-80%Wmax و دو دقیقه با شدت 50% Wmax) و 5 دقیقه سرد کردن بود. گروه اول تمرینات خود را در شرایط هایپوکسی و گروه دوم تمرینات خود را در شرایط نورموکسی انجام دادند. در این تحقیق از روش آماری تحلیل واریانس تکراری استفاده شد. یافته‌ها: نتایج تحقیق نشان داد تمرین در شرایط هایپوکسی موجب افزایش معنی‌دار در میزان IL-6 (002/0 (p=نسبت به شرایط نورموکسی شد اما تفاوت معنی‌داری در میزان IL-1β (078/0p=) و TNF-α (72/0p=) دیده نشد. بحث و نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج تحقیق تمرین تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی می‌تواند سبب تعدیل سایتوکاین‌ها و افزایش سطوح IL-6 شود.